Dzisiaj pierwszy raz obejrzałam ten film. Byłam zaskoczona bardzo pozytywnie. Bardzo lubię ksiązki (a co za tym idze filmy nakręcona na podstawie tych ksiązkek) z XIX wieku.
Takie klimaty znam z m.in. Dumy i Uprzedzenia, Rozważnej i Romantycznej, Emmy i wielu innych. Były jednak troszkę inne, wiadomo. Dobre zakończenia, koncentracja na jednym wątku miłosnym (który i tak kończył się pozytywnie). Tu tego nie było i bardzo się cieszę, bo w końcu miałam okazję zobaczyć coś innego, ale równie mocno przykuwającego moją uwagę.
Film pobobał mi się za część, która mówi głębiej o miłości. Nie tylko o szczęściu związnym z nią, ale przede wszystkim cierpieniach, które są przestrogą dla następnych pokoleń, o tym, że kocha się wiele rzeczy, że można wiele poświęcić...
Muszę również przyznać, że pomysł połączenia dwóch wątków miłosnych wydał się niezwykle interesujący, mimo że zwykle nie podchodzę przychylnie do tego typu środków artystycznych. Ale w tym filmie ich połączwnie wypadło niezwykle zgrabnie, bardzo płynnie.
Ogólne "Opętanie" jest dość smutnym filmem. To jakby taki usmiech przez łzy. Niby szczęście, ale to tylko jego namiastka obkupiona bólem.
Niektóre fragmenty przyciągnęły w całości uwagę, np. gdy Gwyneth chodzi po pokoju oświetlając go latarką (przenosząc się jakby w czasie, te wszystkie meble - kiedyś mieszkali tam jej przodkowie).
kiedy bohater rozmawia ze swoją córeczką na wzgórzu.

Na prawdę bardzo mi się podobał, choć raczej nie jest to film odpowiedni na depresję (lepiej wtedy obejrzeć Dumę i Uprzedzenie), raczej na rozmyślenia.

P.S. Jeśli ktoś podałby mi kilka tytułów filmów w tym klimacie, nawiązujące do czasów wiktoriańskich byłabym wdzięczna.