"Possession" stanowiło do dzisiaj jedną z pozycji na mojej liście filmów o tematyce wiktoriańskiej do obowiązkowego zaliczenia. Inaczej niż o szybkim numeru z tą produkcją mówić się nie da, bo niestety nie zapada w pamięć a tym bardziej nie wnosi niczego nowego do mojego sposobu postrzegania tej pięknej epoki.

Neil LaBute jest reżyserem delikatnie mówiąc, przeciętnym i raczej nie spodziewałam się po nim fajerwerków. Co do obsady jaką udało mu się skompletować, to mamy tutaj dwa kompletnie odmienne od siebie duety: Jeremy'ego Northama i Jennifer Ehle oraz Aarona Eckharta i Gwyneth Paltrow. O ile podczas oglądania scen z pierwszą parą co jakiś czas chce się westchnąć z rozterką o tyle po przeniesieniu się do współczesności relacje między Ronaldem i Maud wywołują co najwyżej ukradkowe ziewnięcia.

Być może obsadzenie Eckharta w tej roli wynikało z jakieś chwilowej słabości reżysera. Owszem, patrzy się na niego z przyjemnością, ma ładny uśmiech i szary sweterek ale nic poza tym. Jego uczucia do Maud są równie przekonywujące jak jej pełna zaskoczenia mina, kiedy kolejne elementy układanki zaczynają do siebie pasować. Gwyneth jest do bólu sztuczna i jednocześnie kompletnie różna od książkowego pierwowzoru. Jej postać, podobnie jak Rolanda została spłycona do prostej i płaskiej wersji a' la opowiastka o miłości na niedzielne popołudnie.

Film broni się tylko dzięki osi całej historii - czyli subtelnie podanej historii romansu LaMotte i Asha. A w dodatku tle pobrzmiewają całkiem przyjemne dla ucha kompozycje Gabriela Yareda.
Film na raz, strawny niestety tylko w połowie.